Tryb przypuszczający condizionale używany jest, kiedy mówimy o czynnościach rzeczywistych, których realizacja podlega warunkowi.
Condizionale ma dwie formy - presente (niedokonaną) i passato (dokonaną).
Parlerei con lui, ma non ho tempo. - Porozmawiałbym z nim, ale nie mam czasu.
Avrei parlato con lui, ma non avevo tempo. - Byłbym z nim porozmawiał, ale nie miałem czasu.
Parlerei con lui, se potessi. - Porozmawiałbym z nim, gdybym mógł.
Avrei parlato con lui se avessi potuto. - Byłbym z nim porozmawiał, gdybym (był) mógł.
Czynność wyrażona w condizionale presente odnosi się do teraźniejszości lub przyszłości - jej realizacja jest możliwa.
Czynność opisana w condizionale passato odnosi sie do przeszłości. Warunek jej realizacji może być wyrażony w congiuntivo, indicativo (trybie oznajmującym) lub condizionale. Jako, że spełnienie warunku nie jest już możliwe, zamierzona czynność nie może zostać wykonana.
CONDIZIONALE PRESENTE
I i II koniugacja
-erei (sputerei, romperei)
-eresti (sputeresti, romperesti)
-erebbe (sputerebbe, romperebbe)
-eremmo (sputeremmo, romperemmo)
-ereste (sputereste, rompereste)
-erebbero (sputerebbero, romperebbero)
III koniugacja
-irei (finirei)
-iresti (finiresti)
-irebbe (finirebbe)
-iremmo (finiremmo)
-ireste (finireste)
-irebbero (finirebbero)
Czasowniki, które mają nieregularne formy czasu przyszłego (futuro semplice),. mają również nieregularne formy condizionale:
essere - saro' - sarei
avere - avro' - avrei
potere - potro' - potrei
volere - vorro' - vorrei
rimanere - rimarro' - rimarrei
